چون تا قبل از آن کارهایشان توسط پدر و مادر انجام می‌شده اما بعد از این سن، کم کم به استقلال نسبی می‌رسند و حس می‌کنند بعضی کارها را خودشان می‌توانند انجام دهند. لذا به تقابل روی می‌آورند.
این خصلت یعنی اینکه من، انسان و آزادم. درست است که این نشان دهنده انسان بودن است، اما لازم است توجه کنیم این آزادی باید در چارچوب باشد، وگرنه لجام گسیختگی و بی‌تربیتی ایجاد می‌شود.
حال سوال این است که چکار کنیم تا تقابل اتفاق نیفتد؟ نکته‌ای که لازم است توجه کنیم، ارضاء حس کنجکاوی است.
بچه‌ها در این دوره، دوست دارند همه چیز را لمس کنند. اجازه دهیم این حس ارضاء شود. مثلا دوست دارد شکر را روی زمین بریزد تا ببیند چه اتفاقی می‌افتد؟
در مرحله اول اجازه دهیم، روی زمین بریزد. بعد با هم با شکر بازی کنیم. بعد از چند دفعه که حس کنجکاویش ارضاء شد و ما هم با او هم بازی شدیم، می‌گوییم اگر می‌خواهی با شکر بازی کنی، با مقدار مشخصی از شکر و در محدوده مشخصی باشد. مثلا یک سینی بیاورد و درون آن بازی کند. یعنی ایجا جایی است که پدر و مادر باید ورود کنند.
حال اگر در دفعات بعدی بازی، حس لذت نیز اضافه شود، چکار باید بکنیم؟
یعنی بازی با شکر برای حس کنجکاوی نیست، بلکه فقط چون دارد لذت می‌برد انجام می‌دهد. در این مرحله باید، جایگزین برای بازیش ایجاد کنیم. مثلا او را به خمیر بازی سوق دهیم.
"دکتر سعید عزیزی"