به زبان خودمانی یعنی بچه‌ها را آدم حساب کنیم و به آنها استقلال بدهیم.
اما معمولا ما به اسم دلسوزی، به اسم اینکه هنوز بچه هستند، نمی‌فهمند، به بچه‌هایمان استقلال نمی‌دهیم و بچه‌ها همیشه خود را کَل خانواده احساس می‌کنند.
باید در امور مختلف مثل انتخاب لباس و انتخاب رشته به بچه‌ها استقلال بدهیم و در کنار آن، به آنها مشورت دهیم و برای کارهای خود و خانواده از آنها مشورت بگیریم.
گاهی بچه‌هایی خیلی آرام هستند و ما خوشحال هم می‌شویم که کاری به تصمیم‌گیری‌های خانواده ندارند. اما در چنین مواقعی باید زرنگ باشیم و خودمان به سراغ بچه‌ها برویم، آنها را وسط بیاوریم، از آنها مشورت بگیریم و در مواقعی طبق نظر آنها رفتار کنیم.
"حجت الاسلام عباسی ولدی"