مثلاً از یک سالگی می‌توان غذا خوردنش و از یک سنی به بعد، دستشویی رفتنش را به خودش واگذار کرد. اما اگر این استقلال را نپذیریم، موجب لجبازی و تنش بین ما و کودکمان میشود.
مثلاً اگر دستشویی رفتن بچه‌ها مسئله ماست، یک مدت این موضوع را به او تذکر ندهیم حتی اگر لباسش خیس شود. بلکه به او بگوییم، یک سبد این جا گذاشتم اگر دیدی لباست کثیف شد، در این سبد قرار بده، شما دیگر دختر بزرگی شدی و دستشویی رفتنت از این به بعد با خودت است.
اما اگر دوست داری من در روز یکی دو بار آن را به شما یاد آوری کنم. اصلاً دوست داری چه جوری آن را یادآوری کنم؟ چشمک بزنم یا دستم را بالا ببرد یا ... ؟
بیاییم یک مدت تذکرها و بکن نکن‌های به بچه‌ها را کم کنیم، به خاطر آینده مهم آنها و تربیت درستشان.
"خانم شاه حسینی"