قصه ای که برای گروه ۰ تا ۳ سال بیان می‌شود، لازم است سه ویژگی داشته باشد.
اول اینکه فاصله مادر از کودک کمترین فاصله فیزیکی باشد. یعنی بهترین حالت برای قصه گویی، این است که بچه‌ها در آغوش مادر باشند. دوم اینکه بهتر است قصه تعاملی باشد. یعنی مدام از کودک سوال کنیم و جوابهای او را وارد قصه کنیم و اگر او با تخیل خود، مسیر قصه را تغییر می‌دهد تا جای ممکن با او همراهی کنیم.
البته لازم است توجه کنیم تخیل با خیال بافی فرق دارد. تخیل یعنی مثلا من می‌دانم این یک لیوان است، اما تخیل می‌کنم که یک روزی دست و پا داشته و دوست داشته پیش آقای پارچ برود. یعنی می‌دانیم این لیوان است و دچار وهم نمی‌شویم که دیگر به آن دست نزنیم. نکته سوم هم این است که در حین قصه گویی از ابزارهایی که کار را ساده‌تر می‌کند، استفاده کنیم.
مثلاً اگر در قصه درباره یک سوت صحبت می‌کنیم، واقعا از سوت استفاده کنیم. این کار بچه‌ها را میخکوب می‌کند. چون بچه‌ها تفکر انتزاعی ندارند و آنچه می بینند را باور می‌کنند. وقتی ما یک المان را از قصه را بیرون می‌آوریم و به بچه نشان می‌دهیم، احساس می‌کند که قصه در جریان است.
خانم بابایی.