فرض کنید فرزند شما به گونه‌ایست که در مهمانی و ... از بچه‌های دیگر کتک می‌خورد؛ اگر بخواهید او را نصیحت کنید، مثلا به او می‌گویید، اگر کسی تو را زد، تو هم او را بزن! اما روش پرسش و پاسخ به این صورت است که با فرزند خود چنین گفتگویی را انجام دهید.
«اگر کسی تو را زد چه کار می‌کنی؟ مثلا می‌گوید: من هم او را می‌زنم. بعد می‌پرسیم به نظرت چه کار دیگری می‌شود انجام داد؟ اگر نتوانستی یا تعداد آنها بیشتر بود چه می‌کنی؟ مثلا می‌گوید می‌آیم و به شما می‌گویم. می‌پرسیم، اگر من آنجا نبودم چه؟ ... این سوال ها را ادامه دهید تا دیگر پاسخی نداشته باشد. در این مرحله به او سر نخ دهید. مثلا اگر نخواهی خودت و طرف مقابل را بیشتر عصبانی کنی، چه کار می‌توانی بکنی؟ آیا جز من بزرگتر دیگری آنجا هست؟ در آخر هم از او می پرسیم به نظرت کدام روش‌ها بهتر است؟
در مورد کارهای گذشته هم می‌توانیم چنین گفتگویی داشته باشیم، که اگر در مدرسه دعوا کردی به نظرت چه کارهای دیگری می‌توانستی انجام دهی که عوارض کمتری داشته باشد؟ یک نکته را باید توجه کنیم و آن اینکه پرسش و پاسخ و گفت و گو با فرزند، نه یک بار و دو بار، که یک عمر باید ادامه یابد.
امروز با توجه به نیاز سن ۳-۴ سالگی اوست وقتی ۲۰ ساله شد، مثلا در مورد شغلش است. ممکن است نتیجه‌ای حاصل نشود اما مهم این است که او به فکر وا داشته شود و این خود دنیایی ارزش دارد.
"دکتر عبدالرضا بهین"