وقتی پیامبر، امیرالمومنین، سید الشهدا و سایر امامان می‌خواستند آموزش دهند، ابتدا یک نیاز واقعی از افراد را برآورده می‌کردند. به همین دلیل هم در سیره اهل بیت بوده که همه شان سفره دار بودند. یعنی همه می‌آمدند و ابتدا غذا می‌خوردند.
در تاریخ آمده کسی به مدینه آمد و سراغ امام مجتبی (ع) را گرفت. وقتی امام را دید شروع کرد به ناسزا گفتن. وقتی ناسزا هایش تمام شد، امام فرمودند ظاهراً مسافری و اینجا کسی را نداری. بیا به خانه ما برویم. در خانه پای او را شستند و غذا و محل استراحت برایش فراهم کردند. این نحوه آموزش دین بسیار عجیب است!
بنابراین برای آموزش دین، لازم است از پاسخ به یک نیاز واقعی شروع کنیم. اگر کسی گرسنه است، به او غذا دهیم. اگر نیاز درسی دارد نیاز درسی‌اش را برطرف کنیم. اگر مشکل روحی دارد، ابتدا یک آرامشی به او بدهیم و هزاران راه ارتباطی دیگر.
یعنی بنای اهل بیت بر استدلال نبوده و استدلال تنها برای کمک به تقویت اعتقادات استفاده می‌شود.
"استاد مجید اسماعیلی"