مثلاً فرزند ما سریالی را نگاه می‌کند یا در پیامهای بازرگانی می‌بیند پدری از سر کار به خانه می‌آید؛ بسیار مهربان، شیک پوش، با موهای بسیار مرتب، با لبخند تمام وارد خانه می‌شود، با همسر خود احوالپرسی و از او تشکر می‌کند، کنار پسرش می‌رود، دختر کوچکش را بغل می‌کند با آنها بازی می‌کند، کنارشان می‌نشیند و برایشان کتاب می‌خواند و ... .
اواخر سریال زنگ خانه به صدا در می‌آید و پدر واقعی وارد خانه می‌شود. پدری خسته و کوفته، نه آن ظاهر نشان داده شده در پیامهای بازرگانی را دارد و نه آن لبخند دائمی را. اتفاقاً پدر خوبی هم هست اما ظاهر نشان داده در رسانه را ندارد.
در میان این دو پدر، پدر رسانه‌ای در ذهن فرزند ما پیروز می‌شود.
راه برون رفت این است که بچه‌ها، به فاعلیت رسانه‌ای برسند. یعنی آنها را کمک کنیم تا خود یک روزنامه درست کنند یا از صحنه‌ها فیلم بگیرند و یک فیلم کوتاه «بسازند».
وقتی بچه‌ها، خود، چیزی را «می‌سازند»، هنگام مصرف یک محصول رسانه‌ای، متوجه می‌شوند که دیگران آن را «ساخته‌اند» و با واقعیت متفاوت است.
"دکتر خیامی"