اولین بحثی که در جدا کردن جای خواب بچه‌ها وجود دارد این است که دچار استرس و فوبیای شبانه نشوند.
فوبیا به ترس ماندگار از دوره کودکی گفته می‌شود که اگر در انسان ایجاد شود، ممکن است تا آخر عمر اصلاح نشود. اگر این ترس از تاریکی و تنهایی شب اتفاق بیفتد موجب ایجاد فوبیای شبانه می‌شود.
برای اینکه بچه‌ها دچار چنین فوبیایی نشوند لازم است احساس کنند که همه جای خانه امن است و از دزد، سوسک، جن و ... نترسند. اما راهکار چیست؟ در قدیم فرهنگ جا انداختن وجود داشت و همه جای خانه برای خوابیدن تجربه می‌شد و این تجربه، احساس آرامش به بچه‌ها می‌داد.
همه در بالکن، پشت‌بام، اتاق‌ها، هال و ... می‌خوابیدند. در نتیجه بچه‌ها می‌دیدند هر جایی خوابیدند اتفاقی نیفتاد. به همین جهت مثلاً اگر بچّه روی کاناپه خوابش برد، او را به اتاقش نبرید. یک پتو رویش بکشید و اجازه دهید همانجا خواب را تجربه کند. وقتی بلند می‌شود می‌بیند اینجا هم اتفاقی نیفتاد.
لازم است این روش را به صورت تصادفی انجام دهیم به طوری که بچه‌ها جاهای مختلف و حتی آدم‌های مختلف را تجربه کنند.
مثلاً گاهی دوست دارد کنار مادر یا پدر بخوابد. اما باید توجه کنیم که موقت باشد تا به وضعیتی خاص عادت نکند. این روشها را باید به صورت موقتی انجام دهیم تا بچه‌ها احساس کنند چقدر همه جای خانه خوب است.
اگر بچه‌ها با این سبک بزرگ شوند کم کم که به سن نوجوانی می‌رسند جای خواب خود را پیدا می‌کنند. اما با زور و اجبار و قصه گفتن نمی‌شود جای بچه ها را جدا کرد.
دکتر سعید عزیزی. دوره شخصیت شناسی نوجوان