در فکر کردن‌ها و تصمیم‌گیری‌ها لازم است بچه‌ها را مشارکت دهیم. این درست نیست که فرزند یک خانواده ۲۰ ساله شده و هنوز برای رفتن به سفر آدم حساب نمی‌شود که با او همفکری کنیم! حتی یک کودک دبستانی را هم لازم است در جریان بیرون رفتن‌ها قرار داد.
اگرچه ممکن است در انتخاب محل سفر خیلی دخیل نباشد، اما در مورد برخی برنامه‌های سفر می‌تواند نظر دهد. مثلاً اگر ما تشخیص دادیم که به مشهد برویم، می‌توانیم تصمیم گیری برای اینکه کدام اسباب بازی‌هایش را همراه خود بیاورد یا یک برنامه تفریحی در سفر را به او بسپاریم و کم کم که بچه‌ها بزرگتر می‌شوند، می‌توانند در مورد انتخاب مکان سفر هم جدی‌تر وارد شوند.
اما اگر بچه‌ها را در سنین مختلف آدم حساب نکنیم، بزرگتر که می‌شوند، آنها هم ما را آدم حساب نمی‌کنند و دیگر با ما جایی نمی‌آیند! البته لازم است حواسمان جمع باشد که به جا، به بچه‌ها حق انتخاب دهیم. یعنی بعضی جاها نباید زیاد حق انتخاب داد.
مثلاً معنی ندارد یک بچه زیر دبستان در مورد لباس و اسباب بازی‌هایش نظر دهد. چون صلاحیت انتخاب ندارد. در این سن باید لباس‌های مناسب را برایش انتخاب کنیم و او از بین آنها، انتخاب کند. باید حواسمان باشد که انتخاب‌ها در دایره سن فرزندمان باشد.
حجت الاسلام اعلایی