فرض کنیم مادر در خانه سفره شام را می‌اندازد و به فاطمه که دختری سه ساله است می‌گوید: فاطمه بیا غذا بخور! فاطمه می‌گوید نمی‌خواهم بیایم! می‌خواهم بازی کنم! مادر می‌گوید: مادر جان، بابا آمده. شما که از صبح تا حالا بازی کردی، بیا غذایت بخور. اگر الان در فکر فاطمه برویم می‌گوید: به من حکم نکن! من آدم هستم و خدا من را مختار آفریده است.
حال اگر سخن مادر تغییر کند و بگوید فاطمه، غذایت را با سالاد می‌خوری یا ماست؟ برخورد فاطمه هم تغییر خواهد کرد. این بیان توجه به فطرت انسانی است. انسان دوست دارد در کارهایش حق انتخاب داشته باشد. اینکه از کودک خود بپرسیم از این غذا برایت بریزم یا آن یکی؟
یا اگر سیر هست مجبورش نکنیم که همان موقع غذا بخورد و بگوییم غذایت در آشپزخانه است، هر وقت خواستی برو بخور، اینها لوس کردن بچه‌ها نیست. بلکه احترام به شخصیت انسانی آنهاست. اما مشکل ما این است که با بچه‌ها سر جنگ داریم و روبروی آنها هستیم. اگر مسیر را عوض کنیم، خواهیم دید بچه ها برای همه کار انگیزه دارند.
استاد عمرانی