وقتی بچه به دنیا می‌آید، اولین مربی که می‌بیند مادر است. پدر و مادر مربی اصلی بچه‌ها هستند؛ و هسته تخست تربیت در خانه است. یعنی مدرسه و مراکز تربیتی همه باید کمک خانواده باشند نه اینکه شهری‌های پرداخت کنند و بچه‌ها را به مدرسه و کانون‌های تربیتی بسپارند.
کاری که مدرسه می‌تواند انجام دهد، این است که زمینه کار‌هایی مثل دوست پیدا کردن بچه‌ها، آموزش مسائل اعتقادی و مهارت‌های مختلف را فراهم می‌کند. اما درس زندگی را خانواده باید به بچه‌ها بیاموزد.
حتی اردو هم معنایی ندارد. لازم است پدر و مادر همراه بچه‌ها به گردش و اطراف شهر و صله رحم و خانه اقوام بروند. با بچه‌ها حرف بزنند و از بچگی‌های خود خاطره بگویند تا بچه‌ها هم خاطرات روز مدرسه و اتفاقاتی که برایشان رخ داده را بگویند. برای اینکه تربیت به سرمنزل مقصود برسد خانواده‌ها باید تا می‌توانند وسط باشند.