ویژگی حاج آقای مهدوی کنی در مسئله تعلیم و تربیت، این بود که از ایشان خیلی کم نصیحت شنیده می‌شد، مگر در مواقعی که کسی خودش درخواست می‌کرد یا موقعیت خاصی بود. به طور معمول ایشان از طریق عمل یا به صورت غیر مستقیم مسئله را منتقل می‌کردند. به این صورت که اگر چیزی پیش می‌آمد، آن را نگه می‌داشتند و مثلا یک هفته، ده روز بعد، با مقدمه‌ای از یک روایت یا هنگام بحثی، نکته‌ای که لازم بود آن زمان گفته شود را در شرایط متفاوتی که حالت نصیحت نداشته باشد، بیان می‌کردند.
در مجموع اثر تربیتی ایشان بیشتر از جنس زندگی کردن بود تا نصیحت.
علاوه بر این، همراهی با اطرافیان در وجود ایشان زیاد بود. تقیدات خاصی که عرفا یا اهل زهد دارند، مخصوص خودشان و در ساعات خلوتشان در صبح بود و مابقی مواقع با اطرافیان همراهی می‌کردند. مثلا اگر بچه‌ها مشغول دیدن فوتبال بودند، حاج آقا نیز همراه ایشان فوتبال نگاه می‌کردند و در حین تماشا با بچه‌ها شوخی می‌کردند و البته درپایان هم به شوخی می‌گفتند: حالا که چی، که این را دیدیم؟!
"حجت الاسلام سعید مهدوی کنی."