دختر نوجوان ما وقتی راجع به ایده‌آل‌های همسر آینده‌اش صحبت می‌کند، راجع به کسی صحبت می‌کند که ما نام آن را یک موجود فضایی می‌گذاریم!
مثلاً رمان نوشته می‌شود راجع به زندگی شهدا. اما باید به نوجوان گفته شود که این رمان همه زندگی آن شهید نیست.
این رمان تنها رئوس و نقاط اوج شخصیت آن شهید است. آن شهید قطعا نقاط فرود هم داشته، قطعا در صحنه‌هایی با همسر خود اختلاف نظر و بگو مگو هم داشته است. یکبار همسر شهیدی نقل میکرد، از نماز شبهای شهید، از من پرسیدند، گفتم ایشان اینقدر مشغول کارهای جهادی بودند، رمقی برای بیدار شدن نداشتند و حتی اگر من برای نماز صبح بیدارشان نمیکردم، برای نماز صبح هم خواب میماندند. این قسمت خاطره همیشه از خاطرات این شهید حذف شده.
چرا این قسمت ها را حذف می‌کنیم تا یک تصویر ایده آل از شهدا در ذهن دخترانمان بسازیم؟ تا انتظار دختر نوجوان ما از همسر حزب اللهی و در مسیر تربیتش این باشد که اگر همسرم خطایی بکند، همه چیز تمام می‌شود؟ 
این ایده آل گرایی، آفتی است که در ما ایجاد شده است.
این ایده آل گرایی، آفتی است که در ما ایجاد شده است. "خانم دکتر لواف"