اگر همسر ما در اولویت اول نباشد نمی‌توانیم مربی خوبی باشیم. چون لِتَسْكُنُوا إِلَيْهَا و آرامش از همسر به دست می‌آید نه از بچه.
در قرآن می‌خوانیم رَبَّنا هَبْ لَنا مِنْ أَزْواجِنا وَ ذُرِّیَّاتِنا قُرَّةَ أَعْیُنٍا... . اول، ازواج بیان می‌شود و بعد ذریات. اولویت اول زندگی حضرت زهرا (س)، امیرالمومنین (ع) بود و حضرت رسول (ص) نیز اولویت یک زندگیشان حضرت خدیجه (س) بود.
اولویت یک، به لحاظ تربیت و اثر بخشی در زندگی، همسر است. اگر ما بهترین کس خانواده نیستیم، اول باید سراغ همسر خود برویم و بعد فرزند خود.
چرا که «والدین خوب»، همسران و زوج‌های خوبی هستند. مثلاً اینکه به دلیل مشغله بالا ۳ ماه است که من و همسرم می‌خواهیم چکاب برویم اما نمی‌رویم، اشتباه است. صبح تا شب در هیئت و از این کانون بسیج به آن کانون بسیج! وقتی یک تبادل احساس ساده با همسرمان نداریم، دنبال اصلاح چه کسی هستیم؟ گاهی اینقدر بچه‌های مسجد برای ما مهم می‌شوند که بچه‌های خودمان مهم نیستند.
توجیه ما در این کارها هم این است که کشور عقب است و باید تلاش کنیم! اینها به معنی بی اهمیتی کارهای اینچنینی نیست اما لازم است توجه کنیم تربیت از خانواده شروع می‌شود.
"استاد برمایی"