لازم است کمی خوف در دل فرد باقی بماند و فقط در این حد گفته شود که فلان کار اشتباه بود و تو یک روزی به خاطر این کار تنبیه می شوی. مثلا زمانی، یکی از امتیازاتت کم خواهد شد یا در یکی از اردو ها ممکن است نتوانی شرکت کنی.
اگر تشویق و تنبیه را فوری کنیم، خودمان را راحت کرده‌ایم. اجازه دهیم بچه‌ها در خوف و شوق باقی بمانند. این بچه را بزرگ می‌کند. تشویق و تنبیه فوری و عینی، استقلال را از بین می‌برد.
شاخصه دیگر اینکه فردی هم نباشد. مثلاً در یک کلاس نصف نمره ها ضعیف بوده، اما همه را مجازات کنیم. حتی خود معلم، همراه بچه‌ها به عنوان جریمه بدود که چرا نتوانسته مطلب را خوب به بچه‌ها منتقل کند. تشویق گروهی هم مثلاً یک کلاس نسبت به ترم قبل نمره بهتری آورده. این نمره مربوط به دو نفر است. اما شیرینی را به همه می‌دهیم تا همه خوشحال شوند.
تشویق و تنبیه، معین هم نباید باشد. یک دفعه نمره، یک دفعه شکلات و یک دفعه آفرین گفته می‌شود.
"حجت الاسلام پناهیان"