وقتی بچه‌های ما و دیگران می‌بینند بین آنچه می‌گوییم و عمل می‌کنیم، تناقض وجود دارد، طبیعتا آن جامعه مسئولیت پذیر نمی‌شود. البته روش سختی است!
دوم اینکه خودمان را از هرگونه توجیهی تخلیه کنیم. پدرها و مادرها! در هر کاری، توجیه ممنوع! این یعنی اگر اشتباه کردم، می‌پذیرم و اگر کم کاری کردم، عذرخواهی می‌کنم.
سوم اینکه همه کارها را با تمام قلبمان انجام دهیم نه از سر اجبار. بلکه از سر عشق.
یعنی با تمام وجود لیوانی را برداریم، خانه را تمیز کنیم، پیچ میل پرده‌ای را محکم کنیم، سر کار برویم، پاسخ ارباب رجوع را بدهیم، به پدر و مادر خدمت کنیم.
همه این کارها را با عشق انجام دهیم. چون مسئولیم.
"حجت الاسلام دوست محمدی"