چرا که وقتی بچه‌ها در حال رشد هستند، ممکن است خیلی به خطا بروند و مطابق میل پدر و مادر رفتار نکنند. معمولا پدرها و مادرها تا زمانی که بچه کوچک است، خیلی در برابر او صبوری دارند. مثلاً زمانی که بچه اختیار ادرار و مدفوع خود را ندارد، صبوری می‌کنند تا به این توان برسد. ولی وقتی به حرف زدن می‌افتد و حرف های ناهنجار می‌زند یا در مقابل بی‌نظمی‌هایش عصبانی زود عصبانی می‌شوند.
البته لازم است توجه کنیم صبور بودن به معنای منفعل و لَخت بودن در برابر بچه‌ها نیست.
صبوری یعنی وقتی بچه کاری را خلاف میل ما انجام می‌دهد یا قرار است چه چیزی را یاد بگیرد، با آرامش و پشتکار رفتار آرام خود را ادامه دهیم و زود عصبانی نشویم.
مثلا مادر از فرزندش می‌خواهد که کاری را انجام دهد. یک بار، دوبار می‌گوید، دفعه سوم با تندی با او سخن می‌گوید و خودش آن کار را انجام می‌دهد. در این حالت چون فرزند دوست نداشته آن کار را انجام دهد و انجام نداده، حس می‌کند یک برنده است، اما برنده‌ای تلخ و مادر هم حس می‌کند یک بازنده تلخ است.
این اشتباه رایج خانواده هاست.
"دکتر فرحبخش"